Oorlog op de ic
Achtergelaten
Jou, ik
Mezelf achterlaten?
Bevrijden van toen
Het verleden
De hel in mij
Als ik je loslaat
Blijf ik dan bestaan?
Het was de hel op aarde
Zo jong nog
Een gemarteld lijf
Een gemartelde geest
Wat is er over van mijn lichaam?
Ze deden alsof het hun bezit was
Mij werd niets gevraagd
Leven overleven
Doodgaan
Vechten voor familie
Hun kan ik niet achterlaten
Nooit geweten dat het vechten nooit over zou gaan
Elke dag oorlog in het ziekenhuis
Elke dag weer
Geen einde
Maar haat van messen, naalden en slangen
Geen einde
Mijn lichaam aan de machines
Ik zweefde soms erboven
Ademhalen zonder lichaam
Ademhalen zonder zuurstof
Mijn lichaam een oorlogsgebied
Verleden
Herhaal het niet
Haal het uit mij
Uit mijn lijf, mijn geest
Verdronken in de pijn
Als ik het loslaat ga ik dan dood?
Ben ik jou dan kwijt
Jij die ik was toen
Het kleine meisje
Ik wil je niet in de steek laten
Ik hou je vast
En laat je gaan
Waarom zou ik nog denken aan de pijn
Als ik het ziekenhuis heb verlaten
Het ziekenhuis moet uit mij
Uit mijn lijf
Mijn lichaam is van mij
Niet meer van hun
Ben ik de baas over mijn zijn?
Vechten hoeft niet meer
Ik leef
Het was oorlog in een kleine kamer
Een half dode oude man links van mij
Familie komt op bezoek in groene pakken
De dood had ik nog nooit van zo dichtbij gezien
Het lachte achter het raam en verstopte zich onder het bed
Ik kon altijd nog doodgaan
Daar had ik alle tijd voor
Nu moest ik eerst leven
Zonder slangen
Zonder prikken
Met normale benen wou ik leven
Zonder pijn zonder gestaar
Ik was eng
Ik was vel over been
Maar ik zou winnen
Ik zou overwinnen
Ik wist dat ik het kon
Ik zag het in de toekomst
Ik zag het in het verleden
Ik kon winnen
Zwevend boven mijn lichaam
Wist ik alles
Ik zag de sterren en de zee
Maar die moesten nog wachten
Wachten op mij
©Janine Spoelman
Broos
Net begonnen te delen
Een voorzichtig verlangen
Naar groei
Het bestaan
Voor het eerst aangeraakt
Door een hand
Of omarmd door de lucht
Een begin
Een eerste cel
Die zich vermenigvuldigt zonder vragen
Verbaasd ontmoeten
Zijn en groeien
Omdat er een zon is
Omdat er een aarde is
Omdat er een wil is
Omdat er instinct is
Naast elkaar bestaan
Liever met liefde
©Janine Spoelman
Verbonden
Flinterdun verlaten we
Oude tijden maken plaats voor versnelde vernieuwing
Vogels vliegen stil
Geruisloos snijden ze de lucht
Leegte
Gevuld met aandacht
Wachten op wat komen gaat
Verzamelde spanning omringt ons
berichten die doen beven
het nieuws stroomt genadeloos binnen
we blijven staan
Stiller
En dichter bij elkaar
Zoeken naar opnieuw
De natuur laat zijn verrassende veerkracht zien
We mogen het koesteren
En de aarde met zachte voet betreden
met respect voor al het
Leven
Verbonden
© Janine Spoelman
Dwingende stem
Stiller dan gisteren
Spontane sereniteit
Wanneer een stad een dorp wordt
Er heerst een langzamere tred
Momenten worden genomen om op afstand te praten
Onder de zon
De tijd laat zijn dwingende stem los
Marktkramen staan op grotere afstand van elkaar
De kinderkopjes herinneren zich nog de markt
Van
Van vorige week
Schreeuwerige bedrijvigheid wordt ingewisseld voor berusting
Was het in de middeleeuwen ook zo sereen?
De lucht lijkt zijn transparantie terug te vinden
Veel mensen houden een gedwongen retraite
Niet in een klooster
Niet in India
Maar thuis in de ene of de andere kamer
Alleen, of met meer
Hoe kan je nog vluchten voor je eigen ik
De afleiding is ingeperkt
Geconfronteerd met de zin en onzin van je geest
De eigenliefde op de proef gesteld
©Janine Spoelman
Een sluier van venijn
En ineens
Als een sluier van venijn daalde het neer op de aarde
We zijn omwikkeld tot aan de grond
Onze gemeenschappelijke vijand is onzichtbaar en geniepig
Konden we je maar kleuren en dan bestrijden
Jij met je grenzeloze verlangen om in te breken in onze cellen
Zonder toestemming
Wat een stoutheid
En ineens
Is de macht verschoven
Een wanschepsel heeft invloed op ons gedrag
Begrenst komen we buiten
Contact op afstand is geboden
De noodklok luid, luid
Wat eerst zo gewoon was is nu niet meer normaal
En ineens
Wordt lawaai ingeruild voor stilte
De handrem piept nog na
Onze natuur kan dieper ademhalen
(Te veel) tijd voor bespiegeling
Vind de grenzeloze verbeelding
De vijand angst verliest van onze kracht
©Janine Spoelman
Toppen zonder tranen 2020
Dorstig naar de zon maan
Ik hou je in mijn armen
Wanneer je schuilt achter dikke lagen mist
Loop ik door diepe ravijnen
Wanneer ik alleen ben zonder jou
Ik klauter en klim naar de toppen zonder tranen
Je licht als een waterval
Waar jij gloeit met golven
Wanneer jij schuilt achter dikke lagen mist
Zie ik jou
In een onverwachte lach
In de glans van de dieren
Jij bent altijd
Dank je zon maan
©Janine Spoelman
Oerloei
Diep in mij huis jij
Een oergeluid dat loeit
Het verstand vergeten
Je ogen ademen lief
Als ik je zelden zie
Intens verbonden voor een paar seconden
Op zoek naar woorden die de wind kan vangen
Het is je stem die mij doet beven
Wankel op mijn voeten wil ik jou vast
Strijd van waarden en wensen
Je huid, je lach opslaan in de nacht
Gezakt door de grond maar wel jou handen om mij
Dans en droom ik voeten in de zee
Het anker is van ons beide
Met de zee als grootste aanbidder
Water koestert ons kalm
Wij dwalen niet meer
De bomen ademen een zucht
Kastanjes kletsen in het water
De lucht is ijler dan onze gedachten
Puur en helder als zonnestralen
Niet de spijt maar de eenvoud vertelt het verhaal
Schoon en dapper is de stroming
Die onze huid omsluit
Afzonderlijk
© Janine Spoelman
Het harnas
Het harnas is af
Van hoe ik mij voel of niet voel
Van wat ik denk of niet denk
Het harnas is af
Wit hard plastic geklemd om mijn torso
Mijn lichaam herstelt zijn oorspronkelijke vorm
Beklemmende lijnen verliezen van de vrijheid
Het harnas is af
Als een afgestoten tweede huid
Een te klein huis om mijn lichaam
Met dikke schroeven die hun weg vonden naar mijn ziel
Het harnas is af
Alleen nog maar liefde en begrip
We dansen met de golven
Het harnas vlamt zijn ondergang
De vonken ademen hun laatste zucht
Het harnas is af
Zand op het restje as
De zee lost het op
©Janine Spoelman
Klaterend zonder tegenzin laat je je vallen
Achterwaarts in de rivier die je streelt
Je zwemt met lange armen
Liefst niet schreeuwen van geluk maar luidruchtige stilte
Vissen zoeken de waarheid in de golven
Het licht maakt sterren op het water met grote luchtigheid
Ze zijn er gewoon net als jij
© Janine Spoelman
Stil geluid
Wat was het stil in het begin der alles
Niemand die de oerkrachten kon horen
Het zingen van niet bestaande vogels op niet bestaande takken
Was er überhaupt geluid?
En wie was de eerste die het hoorde?
En als niemand kan horen bestaat het geluid dan wel?
Of deint het weg in talloze tijden zonder op te vallen
Misschien was het knisperen van de sneeuw in de nacht wel het allereerste geluid
©Janine Spoelman
Groene vrienden
De eenvoud strijkt zijn middagzon
Buiten is de wind weerbarstig
De madelieven glimlachen onder de grond
Ze baggeren de vijvers uit met venijn
Hopelijk gaan de schildpadden vrijuit
Diep in de donkere aarde slapen zij hun winterslaap
Zoet als zuiver water
©Janine Spoelman